فلسطین به سوی انتفاضه سوم

محمد ایرانی، سفیر اسبق ایران در لبنان و اردن در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: امروز سخن از راه‌حل مسالمت‌آمیز و کنار آمدن با دشمن در شرایطی که هر لحظه بر شهدای فلسطینی افزوده می‌شود، سخن بیهوده‌ای است.

دیپلماسی ایرانی: پس از مدت زمانی که از هتک حرمت خاخام های یهودی اسرائیل به حرم مسجد الاقصی و در پی آن تجاوز نیروهای مسلح رژیم صهیونیستی به داخل مسجد مذکور، اولین قبله گاه مسلمانان می گذرد بالاخره خشم مردم فلسطین برانگیخته شد و به نمایندگی از کل امت اسلامی برای دفاع از سومین حرم شریف وارد معرکه نزاع و درگیری با عناصر فرصت طلب اسرائیلی شدند و در خلال چند روز گذشته ده ها کشته و زخمی تقدیم نهضت فلسطین کردند.

این که چرا اوضاع داخلی فلسطین در این مقطع زمانی به این سمت و سو رفت باید گفت، واقعیت امر این است که ذهنیت نتانیاهو در سال های اخیر قبل از رخداد فعلی در قدس و مسجد الاقصی این بوده که برای تحقق طرح های اشغال کل فلسطین که از گذشته محور اندیشه همه رهبران صهیونیست بوده، فرصت تاریخی فراهم آمده و با مدیریت ضعیف طرف فلسطینی در دولت خودگردان اقدامات تدریجی برای تصرف کل سرزمین فلسطین می تواند تحقق پیدا کند. نتانیاهو به خوبی می داند محمود عباس برگه ای در اختیار ندارد. می داند که دولت خودگردان از درون پوسیده است. نیروهای امنیتی آن سال هاست همکاری مستقیم با اسرائیل دارند و می داند قدرت و توانایی مقابله ندارند. وی این حال و روز ناخوش فلسطین را در داخل بهتر از هرکسی می داند لذا از بیت المقدس و مسجد الاقصی آغاز کرده تا در نهایت کرانه غربی را کامل در اختیار گیرد و پاکسازی کند.

بهترین و گویاترین مصداق این اقدام نتانیاهو، افزایش شهرک های یهودی نشین اطراف بیت المقدس شرقی با نیت تغییر دموگرافیک این منطقه و در نهایت کنترل باصطلاح حقوقی کامل بیت المقدس و بویژه مسجدالاقصی است. سال هاست که سکنه عرب قدس شرقی را با شیوه های مختلف مجبور به ترک کاشانه و زمین های کشاورزی خود می کند.

از سوی دیگر نتانیاهو از شرایط موجود در منطقه نیز بهره می برد. از گرفتاری ها و دل مشغولی های جهان عرب و امت عربی در سوریه و عراق و یمن و مصر که این روزها هرکدام به نوعی درگیر آن هستند و اولویتی برای قضیه فلسطین قائل نیستند مطلع و آگاه است. او می داند برخی دولت های عربی حتی حاضر به اتخاذ یک موضع محکومیت ساده علیه اقدامات اشغالگران نیستند. بنابراین معادله دولتی و رسمی موجود را کاملا به سود خود می بیند. وی چگونه متوجه این امر نباشد در حالی که مهم ترین دولت های عربی یعنی مصر و عربستان سعودی به جای این که نگران آینده فلسطین باشند در کنار اسرائیل قرار دارند. حتی فراتر از این، نتانیاهو به خوبی از موضع حماس و پیام های نرم و مسالمت آمیز این جریان طی ماه های گذشته برای توافق با رژیم و برای رسیدن به آتش بسی پایدار کاملا آگاه است و فرصت طلبانه این شرایط را در گرو خود دارد.

نتانیاهو اما از یک نکته غافل است که مردم فلسطین وقتی تحملش پایان یابد از روش دیگری غیر از آن چه دولت خودگردان و حماس دنبال می کنند بهره می گیرد و راه مورد نظر خود را می پیماید همان گونه که در دو انتفاضه قبلی پیمود. این عقیده که " آن چه با زور و قدرت گرفته شد تنها با زور و قدرت باز می گردد " هر روز در بین مردم بی پناه فلسطین نهادینه می شود. بااین فرض که جوانان مبارز امروز در کرانه باختری و بیت المقدس و غزه، فرزندان همان نسل انتقاضه اول و دوم هستند که طی سال های اخیر تحت بدترین شرایط امنیتی و فشار و تهدید و تحقیر، دوران سختی را تحمل کرده اند.

اما امروز که امیدی به حمایت دولت های عربی و اسلامی نیست صحنه فلسطین بیش از هر زمان دیگر نیاز به وحدت داخلی دارد. نیاز به رهبری تعیین کننده و مدیر و مقتدر دارد که بتواند همه طیف های مردم فلسطین را گرد یک محور جمع آوری کند تا انتفاضه سوم سریع تر محقق شود و به نتیجه برسد. دشمن تسلیم شود و مجبور به پذیرش شروط مردم شود. در غیر این صورت احتمال موقتی و مقطعی بودن این خیزش جدید و نهایتا توقف یا زوال آن زیاد است. حتما رژیم اسرائیل از شکاف های داخلی، از چهره ها و گروه های فلسطینی که سخنی غیر از سخن مردم می گویند استفاده خواهد کرد و این شکاف ها را افزایش خواهد داد.

امروز سخن از راه حل مسالمت آمیز و کنار آمدن با دشمن در شرایطی که او با رویکرد برخورد آهنین و سلاح گرم وارد شده و هر لحظه بر شهدای فلسطینی افزوده می شود سخن بیهوده ای است. باید از این فرصت که مردم بار دیگر از درون جوشیده اند و در صحنه حاضر شده اند و همه خواستار برخورد با اشغالگر هستند به بهترین نحو ممکن استفاده کرد و اجازه نداد شعله این آتش به خاموشی نشیند. آتشی که بدون تردید اسرائیلی ها از استمرار آن به شدت وحشت دارند.

نوار غزه نیز به این رویداد مهم پیوسته است. فلسطینی های این منطقه سال هاست که خشم و نفرت غریبی را علیه صهیونیست ها با خود حمل می کنند. علیرغم جدایی جغرافیایی وارد نبرد با نیروهای اسرائیلی شده اند و شهدایی هم تقدیم کرده اند. این خسارت ها با وجود تلخی و اندوهبار بودن آن اما آثار و نتایج جاودانه و مهمی در تقابل با تجاوزگران و بی حرمتان به مسجد الاقصی بر جای خواهد گذاشت.